„Dziedzictwo Schramma” jako źródło specyfiki polskiej nauki o komunikacji

Niniejszy tekst jest próbą wskazania źródłowych uwarunkowań, które przyczyniły się do praso- i medioznawczego charakteru refleksji uprawianej w ramach polskiej nauki o komunikacji. Ukazanych zostanie sześć takowych źródeł, które widoczne są z perspektywy filozofii prowadzącej rozważania nad refleksją uprawianą w ramach nauki o komunikacji. Za główne źródło specyfiki polskiej nauki o komunikacji uznam wpływ rozwiązań instytucjonalnych poczynionych przez Wilbura Schramma w celu instytucjonalnego ugruntowania refleksji nad komunikacją w ośrodkach akademickich w Stanach Zjednoczonych oraz wykorzystanie (a dokładniej: analogiczne zastosowanie) wyników tychże rozwiązań na gruncie polski